Poniedziałek 21 czerwca 2010 r.    

Jest piątek 18 czerwca br., późne popołudnie. Nareszcie weekend. Co prawda nie zapowiada się ciepło, ale to nie osłabia naszego entuzjazmu. Tym bardziej, że wszyscy, ja, mąż i nasza Solka (sunia adoptowana z „Palucha”) cały tydzień niecierpliwie czekamy na to, by w końcu wyrwać się z miasta i odpocząć na łonie natury. Trasa ta sama, co zwykle – Stanisławów Pierwszy, Nieporęt, Zegrze Południowe. Miniemy jeszcze jedno skrzyżowanie i będziemy na miejscu. Jeśli możemy mówić o skrzyżowaniu, ot, zwykła jednopasmowa droga asfaltowa oddzielająca pola uprawne od pojedynczych zabudowań, krzyżująca się z ubitą drogą gruntową prowadzącą między polem  żyta i rzepaku.  

W momencie, kiedy dojeżdżamy do wspomnianej krzyżówki, dostrzegamy leżącego na „gruntówce” długowłosego owczarka niemieckiego. Nie wierzymy własnym oczom! Szukamy wzrokiem właściciela – bezskutecznie. Zatrzymujemy samochód, wysiadam, próbuję podejść mówiąc do niego (niej?). Psina zrywa się na równe nogi i kuląc ogon ucieka prosto w zboże. Od razu widać, że jest bardzo wychudzony i zaniedbany. W ostatniej chwili dostrzegam zwisający z ogona albo pupy sznurek. 

Wracam do samochodu, jeszcze chwilę czekamy. Może wyjdzie? Opowiadam mężowi o sznurku, kłębią nam się różne myśli: może sunia szczenna, porzucona przez właściciela bez serca, oszczeniła się w polu, może to pies / sunia, porzucony przed wakacjami, bo właściciel chciał bezproblemowo pojechać na wycieczkę zagraniczną, więc przywiązał psinę sznurkiem za ogon, żeby nie biegł za oddalającym się samochodem ....  Jedno zgadza się na pewno – PORZUCONY PRZEZ OKRUTNEGO I BEZMYŚLNEGO WŁAŚCICIELA!

Pozostawiony na skrzyżowaniu, wśród pól, na pastwę losu i obcych ludzi.Z bolącymi sercami decydujemy, że przyjedziemy z powrotem jutro, bo na tą chwilę psina tak się wystraszyła, że nie chce wyjść do nas. Nazajutrz, wsiadamy w samochód i jedziemy. Leży na łączce w obrębie skrzyżowania, na boku. Pierwsza myśl – za późno! Wysiadam, idę szybkim krokiem w jego stronę.

Podnosi się najpierw głowa, następnie tak jak poprzednio, psina zrywa się do ucieczki. Nie reaguje na wołanie, nawet nie ogląda się za siebie. Nie widać także sznurka, którego najwidoczniej udało mu się pozbyć. Dochodzimy do wniosku, że sami nie damy rady mu pomóc. Jedziemy do sklepu, a w międzyczasie dzwonię  po Straż Miejską, przecież dysponują eko – patrolem.  

Dyżurny oddziału straży w Legionowie niezbyt uprzejmie informuje, że takiego patrolu nie mają i  odsyła mnie do jednostki lokalnej w Serocku, dzwonię więc do Serocka. Telefon odbiera starsza pani i z rozbrajającą szczerością mówi, że jest bezradna, nie może mi pomóc i kieruje mnie bezpośrednio do funkcjonariusza patrolu. Moja cierpliwość zaczyna się powoli kończyć.  

Dziękuję pani i rozłączam się. W tym czasie zdążamy wrócić na skrzyżowanie. Wysiadam z samochodu z puszką psiego jedzenia i jednorazową miseczką, ale w krzakach przy drodze zauważam dwie solidne psie miski –  najwidoczniej któryś z mieszkańców zlitował się nad zwierzęciem głodującym i cierpiącym z powodu pragnienia. Czyszczę miskę z resztek i wrzucam zawartość kilogramowej puszki. Rozglądam się, ale psina leży w trawie, jakieś 50 m od nas i wcale nie ma zamiaru podejść. Odjeżdżamy powoli, obserwując czy podejdzie do misek. Niestety, strach jest silniejszy nawet od głodu... 

Pytam męża co jeszcze możemy zrobić, gdzie zadzwonić, bo od Straży Miejskiej próżno czekać pomocy, której po prostu nie chcą nam udzielić. Mają nas i skrzywdzonego psa w  ... głębokim poważaniu. Jest sobotnie popołudnie, a mnie skierowano ostatecznie do Referatu Ochrony Środowiska  UG w Serocku, który będzie czynny dopiero w poniedziałek! Przecież w takiej sytuacji nie możemy czekać! W poniedziałek będziemy od rana w pracy, w Warszawie!  

Przychodzi mi do głowy jeszcze jeden nr telefonu, zapisany na wszelki wypadek kilka lat temu Pogotowie Ratunkowe Dla Zwierząt. Chwytam się telefonu jak tonący brzytwy. Odzywa się uprzejmy głos i pyta w czym może pomóc. Nakreślam sytuację, opisuję bezużyteczność i bierność Straży Miejskiej, swoje głębokie rozczarowanie ich obojętnością na krzywdę zwierzęcia i po chwili rozmowy zapada decyzja – Pan Janusz przyjedzie ambulansem i podejmiemy próbę złapania psiny.

Niestety, mimo naszych wysiłków dwugodzinna próba zwabienia i założenia obróżki spełza na niczym. Krzywda zadana przez człowieka zbyt boli, by ponownie zaufać „dwunogom”.  Postanawiamy spróbować jeszcze raz jutro. Przy użyciu środka uspokajającego podanego w jedzeniu, który otrzymaliśmy nieodpłatnie, dzięki bezinteresownej pomocy od pana doktora, prowadzącego gabinet weterynaryjny w Stasim Lesie. Pan Janusz bez wahania deklaruje możliwość przyjazdu i ponowienia akcji ratunkowej także w niedzielę. 

Niedziela nie przynosi nam jednak nowych nadziei, a raczej rozczarowanie. Znajomi przejeżdżający rano przez skrzyżowanie mówią, że nigdzie nie widać psiny. Postanawiamy odczekać trochę i jedziemy sami. Niestety, mimo usilnych poszukiwań, przeczesania  krzaków i obserwacji pól, nie udaje nam się namierzyć zwierzęcia. Jedyne, co możemy zrobić to wypełnić miski jedzeniem i świeżą wodą. Dzisiaj musimy wrócić do domu... Kontaktujemy się z Panem Januszem i przekazujemy informację o niepowodzeniu. 

Ta „przygoda”, oprócz pozostawienia strasznego niesmaku,  zmusiła nas do zastanowienia nad jednym: za co Straż Miejska bierze pieniądze, płacone jakby nie było z naszych podatków?! Co to za bujda, ten eko – patrol, który w rzeczywistości “jako tako” funkcjonuje jedynie na terenie Warszawy?   

Przy okazji opowiadania historii psiny naszym znajomym, usłyszeliśmy tylko niepochlebne opinie na temat sposobu działania, lub raczej niedziałania Straży. Każda z osób, biorących udział w rozmowie miała jakieś swoje doświadczenia, kiedy potrzebowała pomocy i przychodziła ona albo bardzo późno, albo była nieskuteczna. W internecie także można się natknąć na mrożące krew w żyłach relacje, świadków interwencji, prowadzonych przez Straż Miejską.

I bynajmniej, nie chodzi w nich o brutalność bandytów czy chuliganów! Po co więc utrzymywać z pieniędzy podatników instytucję, która nie jest w stanie wypełniać prawidłowo nałożonych na nią obowiązków?? Wydaję mi się, że każdy świadomy podatnik, powinien sam przemyśleć zasadność topienia ciężko zarobionych przez siebie pieniędzy w studni, której dno wyznaczają bezduszne przepisy i równie obojętni funkcjonariusze państwowi.  

Imię i Nazwisko
(do wiadomości Fundacji Serce Serc)

 

Udzieliliśmy pomocy młodej wronie… 

Fundacja Serce Serc użyczyła ambulansu transportowego dla zwierzaka w potrzebie. Ambulans został wysłany do miejscowości Falki gm. Wyszki (powiat bielsko-podlaski) po rannego, porzuconego psa, o którego zdrowie i życie wiele osób z całego kraju rozegrało wręcz prawdziwą bitwę. Psiak został dostarczony na leczenie do jednej z warszawskich klinik weterynaryjnych. O godzinie 13.00 pies był już pod opieką lekarzy. Koszty transportu psiaka zostały pokryte z funduszy Fundacji Serce Serc.

Gizmo wrócił do swojego domu...!     

Czwartek 11 marca 2010 r.

W środę około godziny 10.00 w okolicy ul. Pawiej 55 błąkał się pies w wieku ok. 2-3 lat. Psem zainteresowali się dwaj studenci WSTI i przyprowadzili go do biura Fundacji Serce Serc. Nie mieliśmy sumienia przekazać zagubionego psiaka do schroniska na Paluchu. Psiak został przewieziony ambulansem do Ambuvetu w Wołominie. Lekarz weterynarii stwierdził, że pies „jest zdrów, cały i wesoły”. Psiak nie miał czipa ani adresówki. Rozpoczęliśmy pilnie poszukiwania właścicieli psiaka. Zawiadomiono o tym zdarzeniu schronisko na Paluchu oraz Straż Miejską. Zamieszczone zostały komunikaty poszukiwawcze na wielu portalach internetowych. Noc z 10/11 marca 2010 r. psiak spędził w domu pracownika Ambuvetu. W czwartek 11 marca 2010 r. o godz. 9.46 skontaktował się z nami właściciel psiaka. Psiak miał na imię GIZMO.

Właściciel psiaka dotarł do nas poprzez ogłoszenie poszukiwawcze zamieszczone na serwisie gumtree. O godzinie 10.54 ambulans Ambuvetu przywiózł Gizmo do jego domu. Mamy nadzieję, że Gizmo już nigdy więcej się nie zgubi.  Właściciel Gizmo nie został obciążony jakimikolwiek kosztami (koszty dwukrotnego transportu ambulansem Ambuvetu ok.120 km zostały pokryte z funduszy Fundacji Serce Serc).

Lucky pojechał do nowego domu 

do Białegostoku!

 
PODZIĘKOWANIE! 

Chciałbym podziękować WSZYSTKIM zaangażowanym w akcję pomocy dla Luckiego za przesyłkę (formatu A-4), która dotarła do mnie…. (osoby zainteresowane wiedzą o co chodzi). Naprawdę… do głębi mnie Państwo wzruszyliście. To była wielka przyjemność z Państwem współpracować.

Serdecznie dziękuję! 

Janusz Orzechowski

Pani Jola tel. kom. 604 172 408
Pani Magda tel. kom. 605 298 058 

Cieszę się, że mogłem pomóc temu psiakowi choćby poprzez organizację transportu do Białegostoku.

Lucky… bądź szczęśliwy!

Pozostaję z poważaniem, 

Janusz Orzechowski

Nie zdążyliśmy…!

 

Czwartek 14 stycznia 2010 r. – godz. 16.35


W dniu dzisiejszym o godz. 11.55 skontaktował się ze mną funkcjonariusz Straży Miejskiej z Radzymina z informacją, że do jednej z posesji w miejscowości Ciemne przybłąkała się sarna w stanie skrajnego wyczerpania. Pomimo, że od 4 grudnia 2009 r. nie dysponuję medyczną jednostką ratunkową dla zwierząt, postanowiliśmy pomóc temu zwierzakowi. Z Warszawy natychmiast wyjechał ambulans Ambuvetu w celu udzielenia sarence pierwszej pomocy oraz przetransportowania osłabionej sarny do ośrodka dla dzikich zwierząt w Powsinie (Ogród Botaniczny PAN), który zgodził się przyjąć sarenkę i gdzie sarenka otrzymałaby pełną i specjalistyczną pomoc. Niestety, po przybyciu na miejsce okazało się, że sarna już nie żyje. Nie zdążyliśmy. 

Chciałbym podziękować funkcjonariuszom Straży Miejskiej z Radzymina za reakcję oraz za to, że nie pozostali obojętni na los tego zwierzaka.

Pozostaję z poważaniem,